Teken van leven......

Je kan het als smoesje beschouwen of niet, maar een intensieve periode van pleegzorg heeft ertoe geleid dat we niet in de gelegenheid waren om de blog bij te werken. Bij deze dan eindelijk weer een bericht vanuit Elspeet. Tevens ben ik druk met het geven van wildpresentaties. Maar gelukkig maak ik regelmatig ook nog wildtochten en heb nog heerlijke wildontmoetingen. Het is mijn streven om er wat meer van te delen via dit medium.

Als je het geluk hebt om tussen het wild te wonen, heb je dan ook regelmatig mooie ontmoetingen. Het is boeiend om bepaalde patronen te ontdekken in trekroutes, soorten en aantallen. Ook de wisselende jaargetijden heeft zo zijn invloed op de wildzichtbaarheid.

Momenteel vallen de hertenroedels langzaam maar zeker uit elkaar om zich klaar te stomen voor de bronst. De zogenaamde Feistzeit, een periodes waarin reserves worden opgebouwd voor de bronst. De zichtbaarheid van de herten neemt daardoor tijdelijk af.

Wat wildzichtbaarheid betreft heb ik vooralsnog geen klagen. Weliswaar dat vanwege de toeristendruk het uittreden later gebeurt dan een paar maanden geleden. Nu komen de herten pas echt in de late schemering op gang.

Enkele mooie momenten staan nog op mijn netvlies, zoals een hertenkalf in het gemaaide gras. Een overstekende das, vlak voor mijn fiets en een enorm voorjaarsroedel tegenover mijn huis.

Inmiddels ben ik ook in het bezit gekomen van een wildcamera (met infrarood). Dit gaat erg leuke beelden opleveren. De eerste beelden zijn gemaakt van een vos, das en herten.

 

Ook ben ik bezig om mezelf bij te scholen. De basiscursus ecologie geeft een prachtige verdieping om door het bos te struinen.

Bronst 2014

De herfst doet zijn intrede op de Veluwe. Langzaam maar zeker beginnen de bomen de herfsttinten aan te nemen. De avonden worden langer en de nachten kouder. Er ligt een prachtige nazomer achter ons met doorgaans hoge temperaturen. De bronst van de edelherten was vroeg dit jaar. Uitgerekend op het moment dat ik voor het eerst vanuit mijn nieuwe woning de bronst mee mocht maken. Heel letterlijk soms. Meer dan eens werd ik (en mijn vrouw) wakker door de burlende edelherten. Doorgaans was het spektakel te beleven aan de voorkant van ons huis op de zogenoemde arena. Maar met een zekere regelmaat werd het indringende geluid van de geliefde viervoeter ook waargenomen van de heikant van ons huis. De mais verschaft een prima dekking. Het tussen de bronst wonen is een zeer groot voorrecht. Binnen een halve minuut stond ik op vrijwel de beste bronstplek van de vrije wildbaan. Meerdere edelherten begeven zich naar de arena om daar de krachten te meten. Diverse malen getuige geweest van kletterende geweien. Wat een kracht klinkt daarin door.

In deze bronsttijd heb ik GEEN foto's kunnen maken. Om twee redenen: erg vaak was het nevelig en erg vaak was ik druk met groepen. Onder de noemer 'grofwild' hebben aardig wat mensen mij weten te vinden om excursies cq. presentaties te geven. Vertellen over je passie en mensen enthousiasmeren over het edelwild ligt mij na aan het hart. In de achterliggende maand heb ik onder meer een natuurpresentatie gegeven op een vakantiegroep, schoolkamp, bejaardenhuis en een avond voor een goed doel (met 200 personen). Daarnaast vier personeelsuitjes met BBQ, huifkartocht en bronst luisteren. Erg leuk, maar wel intensief.

Eén van de groep mocht van erg veel geluk spreken. Dat heb je ook wel nodig als het gaat om wildbeleving! Tijdens de BBQ op het erf van een bevriende boer (midden in het bronstgebied) kwam de jachtopzichter het erf op rijden. Hij was van tevoren door mij op de hoogte gesteld dat ik met een groep in de omgeving was. Hij sprak mij aan met de boodschap dat er een bronstroedel uittrad op 150 meter vanaf de plek waar wij waren. Ondanks dat de zon onder was kregen wij permissie om deze 150 meter te overbruggen en daarna direct terug te gaan. We mochten getuige zijn van een prachtig bronsttafereel, waar een zware bok zijn hindes bijeen dreef, terwijl een jonger hert probeerde indruk te maken op enkele hinden. Het burlen van het plaatshert was (helaas) genoeg om het bijhert te verdrijven. Geweldig om dit te kunnen laten zien aan de groep. We zijn de opzichter dan ookzeer dankbaar!! Maar het geluk kon niet op. Met een goed gevulde maag bezochten we nog enkele bronstplekken. Temidden van twintig andere luisteraars genoten we van de bronst op 100 meter van ons vandaan. Opeens klonk in de bosrand waar wij stonden op korte afstand geritsel. In de eerste instantie dacht ik aan zwijnen, maar plots klonk vanuit het bos een aantal maal een flinke burl. En nog één en nog één. Zo gigantisch dichtbij. Een zeldzaamheid! Wat een topavond had deze groep. Zo zie je maar: om dingen te beleven moet je er gewoon ZIJN!

Verder hebben we traditioneel weer een gezellige bronstnacht achter de rug. Werkelijk op het hoogtepunt van de bronst. Heerlijk genoten en dankzij een nachtkijker hebben we ook nog aardig wat herten kunnen zien. Geen sensatie meegemaakt met politie of boswachters deze keer.

Personeelsuitje op een schitterende locatie

Zwijnenradar

Hier weer eens een bericht op mijn blog. In de vakantieperiode heb ik zeeën van tijd om op pad te gaan. Dat doe ik dan ook met plezier. Veel morgens en avonden ben ik al dan niet met gasten op pad gegaan om het grove wild te aanschouwen. Erg ver hoef ik niet te gaan, want inmiddels ben ik dusdanig bevoorrecht om aan de bosrand te wonen met de herten en vossen letterlijk op steenworp afstand. Wat een genot. Vele malen zie ik tijden het uitlaten van de hond wild. Genieten met een hoofdletter.
Om nu te zeggen dat de wildervaringen adembenemend zijn is wat overdreven. Zeker op de dagen dat veel toeristen op zoek gaan naar de grote viervoeters, trekt het wild vroeg (of laat) weg. Neemt niet weg dat ik toch mooie dingen gezien en beleefd heb. In de achterliggende weken ben ik ook weer vrij druk geweest met wildpresentaties. Via kerk, vakantieadressen en kampen mag ik regelmatig optreden om mensen enthousiast te maken voor wild. Ook in de komende bronst staan weer enkele excursies gepland. Erg leuk om ook op deze manier bezig te zijn met je hobby.

Een belevenis.
Het gebeurt nogal eens dat we bezoek krijgen van familie of vrienden met kinderen. Na de koffie is het steevast de vraag: gaan we wildkijken? Mijn tegenvraag is dan: wat wil je zien? Herten of zwijnen. Vorige week was het antwoord: zwijnen. Wij in de auto gestapt om zwijnen te kijken bij Niersen. Niet moeilijk, want daar lopen ze iedere avond. Via een prachtige route bereiken we tegen de schemering de place to be. Veel vakantiegangers (60/70?) staan te wachten op het 'wild'. Tja, de echte liefhebbers denken er anders over, maar het zijn in ieder geval zwijnen. Al snel zien we de eerste zwijnen uit de dekking treden. Ze doen zich tegoed aan het vele mais wat gevoerd wordt. Aan de zijlijn staat een faunabeheerder het tafereel te filmen. Kinderen lopen dwars door de schrokkende zwijnen. Enfin, net als de andere avonden verwacht ik er nog veel meer. Ik pak opzichtig mijn telefoon en dan begint het spel. Ik zeg tegen mijn gasten: 'Even op zwijnenradar kijken of er nog meer zwijnen aankomen'.  'Ja, hier is die berk, dan moet daar die dikke beuk staan. Ja, hier staan we goed. Even kijken of er wat te zien is in de omgeving.' In mijn ooghoeken zie ik enkele mensen hun oren spitsen.......elkaar aanstotend en mijn kant op knikken. Nogmaals laat ik de term 'zwijnenradar' vallen en zeg wijzend op mijn scherm tegen mijn (van tevoren ingelichte:)) gasten: 'Kijk eens, er komen er nog aardig wat aan'. Ze bevestigen dat enthousiast. Nog geen twintig seconden later komt er STOMTOEVALLIG een rotte zwijnen uit de richting die ik aanwees. Verbazing, bewondering en ongeloof werd al snel omgezet in het genieten van het Veluws 'wild'.


'Zwijnenradar'

Die mensen geloofden echt dat ik op mijn telefoon de zwijnen kon traceren. Even later hoorde ik de mensen praten over chips en magnetische straling. Het was een groot raadsel hoe ik dat toch kon weten. Vanbinnen bulderde ik van de lach, maar liet deze mensen lekker in hun waan.

Een prachtige ree bij het Tonnetjesdel

 

De rust.......

Een ieder zal zich erin herkennen als hij zegt dat de tijd vliegt. De tijd lijkt extra hard te gaan als je druk doende bent om naast een drukke baan ook nog bezig te zijn met verbouwen en verhuizen. Mijn hobby en passie is hierdoor helaas tijdelijk verdreven naar de derde plaats. Echter, aan alle hectiek komt eens een eind. Nu is het dan eindelijk zover dat het stof wat is neergedwarreld en we mogen wel zeggen dat we gesetteld zijn op een zeer geweldig plekje. In het buitengebied van Elspeet, zo goed als tegen de bosrand, op de grens van de hei met een uitzicht over gras- en maisland. Tijdens het uitlaten van ons hondje gebeurt het zeer regelmatig dat we tegen wild 'aanlopen'. Of het nu een das, vos of hinden zijn.........het went nooit......zo genieten we en alle tijden daags. We mogen wonen op vierhonderd meter van een vos met jongen.

Heeft mijn hobby dan helemaal geen aandacht gehad? Zeker wel. De achterliggende periode ben ik druk geweest met enkele presentaties, waaronder een nieuwe m veel nieuwe beelden. Ook de komende periode staan er weer een tal presentaties in de agenda.

Hoewel ik geen bijzondere foto's heb, vind ik het toch leuk om een recente belevenis te delen. Het was op een woensdagavond. Ik had een drukke werkdag achter de rug en was het zat. Na de koffie besloot ik nog een rondje wild te doen. Geen zin om te fietsen of lopen, dus ff met de auto. Na enkele mooie ontmoetingen met herten (al dan niet met bastgewei) werd het al te donker om goed te kunnen aanspreken. Ik besloot om via nog een hotspot naar huis te rijden. De volle maan verlichtte de omgeving. Op een heideveldje traden zowaar 30 hinden uit. In het maanlicht waren de silhouetten goed waarneembaar. Ik besloot de auto een stukje verderop te parkeren en uit te stappen. Op mijn buik tijgerde ik naar de rand van het heideveldje. Roerloos bleef ik liggen. Windstil, volle maan. De lugubere roep van de bosuil klonk door de stilte. In het maanlicht zag ik de hinden rustig mijn kant op laveien. In het bosje naast mij ritselde iets.......zowaar een hinde.....twee drie meter afstand. Hier kraakt een takje, daar snuift een hinde, het kauwen van het gras is hoorbaar. De geluiden klonken als het ware overal om mij heen. Ik vond het bijna eng. Dichterbij had ik ze nog nooit gehad en wenste eigenlijk dat ze ook geen stap dichterbij zouden komen. Ik was van plan om mijn aanwezigheid bijna te gaan verraden door te hoesten of iets dergelijks. Hoewel je nooit hoort dat een mens 'aangevallen' wordt door herten, was het gewoon eng aan het worden. Op het moment dat ik wilde kuchen, was het al niet meer nodig. Ik voelde achter aan mijn broekspijp iets wat leek op een snuit. AAAAAAAARRRGGGGGGGGHHHHHHHHHH!!!!!!!!!!!! Ik sprong een meter de lucht in onder het uiten van een luide schreeuw. In een fractie van een seconde schoten er allemaal herten langs mij heen, in vliegende vaart en terwijl ik achterom keek zag ik nog net twee honden met de staart tussen de poten een boerenerf op vluchten. Ik wist het meteen. Dat waren de boosdoeners. Terwijl ik daar vol adrenaline de herten lag te observeren beslopen twee erfhonden mij van achter, nieuwsgierig wat die vent daar doet in de berm roken ze aan mijn broek, met alle gevolgen van dien. Het duurde zeker drie minuten voordat ik weer een beetje op adem was. Met een glimlach nam ik waar dat de herten op een meter of vijftig weer rustig aan het grazen waren alsof er niets was gebeurd.

Een belevenis in de bronst.......echt gebeurd

Bronst van edelherten. Een jaarlijks terugkerend ritueel waar menigeen naar uitziet. De herten in het bijzonder. Aan het einde van de zomer zie je de roedels uiteen vallen, de bronstmanen gaan groeien, de hormonen spel op en her en der klinkt er voorzichtig een burl. De Elspeetse bevolking wordt eveneens bronstig in deze periode, want alle wildminnende Elspeters houden elkaar dagelijks op de hoogte van de actuele stand van zaken. Er bestaat ook een deel van de bevolking van Elspeet die ik niet zozeer als wildminnend, maar meer als bronstminnend kan bestempelen. Wat een volk is er op de been in de bronstperiode. Wel heel erg leuk om te zien dat één van de absolute hotspots zich bevindt excact op de plek waar ze ons huis nu aan het bouwen zijn. Ik hoop ze volgend jaar echt vanuit huis te kunnen zien en horen. Wat een heerlijk vooruitzicht. 

Nu heb ik overigens ook niet te klagen, want vanuit de tijdelijke woning waar ik nu zit heb ik de afgelopen bronstperiode ook meerdere malen het burlen mogen horen. Zo ook op een avond. Ik kwam wat laat uit mijn werk en ging direct met de oren gespitst al luisterend de hond uitlaten. Van diverse kanten lieten zware en minder zware herten van zich horen. Een prachtgeluid, maar niet echt bijzonder dichtbij ofzo........totdat er evenals een aantal dagen geleden dicht bij mijn huisje een geburl van jewelste de stilte verbrak. Zo snel en stil als mogelijk vloog ik de tuin in om mijn vrouw die binnen was te alarmeren. Gewapend met nachtkijker en filmcamera gingen we in de tuin staan om te genieten van dit onbeschrijfelijk imposante geluid. En zo dicht bij.......kippevel. Je had het gevoel dat je hem bijna aan kon raken. O ja, de buurvrouw had het nog nooit gehoord. Wij op haar deur geklopt en haar de boodschap doorgegeven dat dit een mooie kans voor haar was om de bronst goed en dichtbij te beleven. Ze kwam, hoewel slaapdronken. Met z'n drieën hebben we enorm genoten. Het zware hert burlde alsof zijn leven ervan afhangt. Prachtig. De dames hielden het voor gezien en ik bleef alleen achter. Met mijn nachtkijker probeerde in een schim te ontwaren, maar zonder maan was het pikdonker. Ik besloot om eens te proberen om terug te burlen (tenslotte was het NK burlen net achter de rug). Nooit geschoten altijd mis. Ik zette mijn handen aan de mond en probeerde het bronstgeluid te imiteren (zonder resultaat). Het geluid leek ook nergens naar moet ik eerlijk bekennen, maar ja, wie hoort het.........?

Nou, wie het gehoord heeft, hebben de avond van hun leven gehad...............

Enkele dagen later kwam de aap uit de mouw toen ik enkele bekenden sprak. Ze wisten opvallend veel details van mijn unieke ervaring. Wat blijkt..........enkele Elspeters hadden het plan opgevat om mij in het ootje te nemen en zaten gewapend met een goede nachtkijker en een CD-speler met versterker op een boomstam in het pikdonkere bos. Een CD met bronstgeluiden galmt door het bos. Ze konden mij door hun nachtkijker prima zien........en horen. Grmpffffffffffffffff. Werkelijk een zeer geslaagde grap! Chapeau voor deze mensen!! 

Enkele dagen later tijdens mijn vaste ochtendritueel sta ik perplex: buiten onder de luifel sta ik me onder het genot van een bak koffie en een peuk te scheren. Opeens hoor ik op de bewuste plek in het bos weer een zeer zware en krachtige burl. Het flitst door mijn hoofd.......die gasten zouden toch niet weer (op dit tijdstip: 07.10 uur) in het bos liggen???!!!?? Ik gooi mijn scheerapparaat neer en haast me naar de bosrand. In enkele stappen sta ik oog in oog met een kapitaal hert. Het is de vraag wie er harder schrok; het hert of ik. De ontmoeting was van korte duur, het hert nam de benen.....

Tot slot hieronder een aantal foto's van de daadwerkelijke bronstervaringen. Amsterdamse Waterleidingduinen, vrije wildbaan en Nationaal Park de Hoge Veluwe

Zou het..........?????

Zou hij zijn hobby vaarwel hebben gezegd, denkt u wellicht. We zitten inmiddels eind november en het laatste blogbericht dateert van de zomer. Inmiddels is de herfst zo goed als achter de rug, de winter aanstaande. De wildzichtbaarheid neemt drastisch af, mede omdat ik doorgaans de moed niet kan verzamelen om op pad te gaan. Zo nu en dan stuit ik op een toevalstreffer of een oversteker. De betere tijden komen vanzelf wel weer. Materialistisch gezien ben ik flink verwend in de achterliggende maanden. Ik ben namelijk, in de aanloop naar de inrichting van onze nieuwe woning, de trotse eigenaar geworden van een prachtig gewei van een edelhert op schedel, een schitterend reeënkopje en drie mooie gaffelgeweitjes. Van de plaatselijke wildslager heb ik lopers gekregen van zowel edelhert, ree en zwijn. Ingrediënten genoeg om mijn huis stijlvol in te gaan richten en mijn presentaties steeds 'betekenisvoller' te maken.

Zomer 2013

Wat een genot om tijdens een zomer als deze op de Veluwe te mogen wonen. Vele malen ben ik het bos in getrokken met wisselend resultaat.
Terwijl ik in alle vroegte op mijn fiets stap zingen de vogels hun hoogste lied. Langzaam ontwaakt de natuur. Ik kan wel zeggen dat de natuur 's morgens op z'n mooist is. Zeker op mooie zomerochtenden. Een lichte grondmist geeft een sfeertje van jewelste. Vaak is het zicht dan minder, maar je blijft hopen op een moment dat er een hert opdoemt in de nevel. In de achterliggende vakantieperiode veel mensen tegen gekomen met dezelfde bedoeling: wild! Ouwe bekenden. Leuk. Aan de andere kant was er ook een dip merkbaar in de wildzichtbaarheid. Ik ben zelfs een keer 's morgens wezen fietsen dat ik diep in het bos zeven weghollende hinden zag en verder niets! Ook een wandeling met vakantiegangers, normaal gesproken een route met gegarandeerd wild; nu op 800 meter afstand twee geweidragers en verder niets! Dan spreek je collega-wildspotters en die blijken wel wild te zien. Frustrerend? Nee....., natuurlijk is het leuk om wild te zien, daarvoor ga ik tenslotte mijn bed uit, maar ook zonder wild is de natuur zo geweldig mooi. Prachtig bloeiende heide, de spanning van het wel of niet zien van wild, de overige natuurpracht.....heerlijk. De best gelukte foto's heb ik gemaakt van reeën. De reeën lieten zich ook het beste zien in de achterliggende periode.

In Elspeet wordt bevestigd dat de eerste bronstgeluiden zijn waargenomen. Zelf dacht ik het zondagavond te horen, maar dacht......te vroeg, te warm. De herten zijn er in ieder geval klaar voor: geveegde geweien en bronstmanen........ Laat de bronst maar weer komen.

Klaar voor de bronst

Moeflonrammen op de Noorderhei

En een ooi

De kalfjes van het edelhert groeien gestaag.

Moeder en kind

In de ochtendnevel

Heide in bloei

Mooi gebied

De drukte van de afronding van het schooljaar zit er op. Even een periode van vakantie. Dat geldt voor velen, zo is te merken in het bos. Veel wildspotters trekken vroeg en laat het bos in om onze viervoetige vrienden te ontmoeten. Dit resulteert in een slechtere zichtbaarheid. Behoorlijk schichtig laveien de herten. Zeer alert. Erg leuk is het om te zien dat de kalfjes niet weten waar het 'onraad''  vandaan komt. Ze kijken steevast de andere kant op als moeder.

 

In de laatste schoolweek ben ik op een avond alleen het bos in getrokken. Energie opdoen voor de laatste loodjes. In tegenstelling tot de fiets- en wandeltochten ben ik nu tegen een boom gaan zitten, wachtend op wat komen gaat. Bij een prachtig vennetje genoot ik van de ondergaande zon, de vogels en de kikkers. Aan de overkant ritselt het in het struikgewas. Grofwild? Het liet zich helaas niet zien. De zon gaat langzaam onder; tijd om het bos te verlaten. Ik sta op en op nog geen 40 meter afstand staat een reegeit heerlijk te eten van de net bloeiende dopheide. Al fiepend speel ik het spel met het ree en mijn fototoestel. Dat levert een fraaie serie foto's op.

 

Verder nog enkele tochten door het bos gemaakt voor dag en dauw. De rust, stilte en natuurpracht is op warme zomerdagen het mooist. Een stralenbundel werpt zijn licht op de varens. Lichtelijk benevelde heidevelden met laveiende hinden.

Tonnetjesdel

Fie-ie-iep

Nieuwsgierig

Wie is daar???

Leuk effect: graan, ree en mais

Moeder en kind

Kroonwild

Geveegd......

Wonderschone schepping

In het ochtemdlicht

Klein, maar fijn