De rust.......

Een ieder zal zich erin herkennen als hij zegt dat de tijd vliegt. De tijd lijkt extra hard te gaan als je druk doende bent om naast een drukke baan ook nog bezig te zijn met verbouwen en verhuizen. Mijn hobby en passie is hierdoor helaas tijdelijk verdreven naar de derde plaats. Echter, aan alle hectiek komt eens een eind. Nu is het dan eindelijk zover dat het stof wat is neergedwarreld en we mogen wel zeggen dat we gesetteld zijn op een zeer geweldig plekje. In het buitengebied van Elspeet, zo goed als tegen de bosrand, op de grens van de hei met een uitzicht over gras- en maisland. Tijdens het uitlaten van ons hondje gebeurt het zeer regelmatig dat we tegen wild 'aanlopen'. Of het nu een das, vos of hinden zijn.........het went nooit......zo genieten we en alle tijden daags. We mogen wonen op vierhonderd meter van een vos met jongen.

Heeft mijn hobby dan helemaal geen aandacht gehad? Zeker wel. De achterliggende periode ben ik druk geweest met enkele presentaties, waaronder een nieuwe m veel nieuwe beelden. Ook de komende periode staan er weer een tal presentaties in de agenda.

Hoewel ik geen bijzondere foto's heb, vind ik het toch leuk om een recente belevenis te delen. Het was op een woensdagavond. Ik had een drukke werkdag achter de rug en was het zat. Na de koffie besloot ik nog een rondje wild te doen. Geen zin om te fietsen of lopen, dus ff met de auto. Na enkele mooie ontmoetingen met herten (al dan niet met bastgewei) werd het al te donker om goed te kunnen aanspreken. Ik besloot om via nog een hotspot naar huis te rijden. De volle maan verlichtte de omgeving. Op een heideveldje traden zowaar 30 hinden uit. In het maanlicht waren de silhouetten goed waarneembaar. Ik besloot de auto een stukje verderop te parkeren en uit te stappen. Op mijn buik tijgerde ik naar de rand van het heideveldje. Roerloos bleef ik liggen. Windstil, volle maan. De lugubere roep van de bosuil klonk door de stilte. In het maanlicht zag ik de hinden rustig mijn kant op laveien. In het bosje naast mij ritselde iets.......zowaar een hinde.....twee drie meter afstand. Hier kraakt een takje, daar snuift een hinde, het kauwen van het gras is hoorbaar. De geluiden klonken als het ware overal om mij heen. Ik vond het bijna eng. Dichterbij had ik ze nog nooit gehad en wenste eigenlijk dat ze ook geen stap dichterbij zouden komen. Ik was van plan om mijn aanwezigheid bijna te gaan verraden door te hoesten of iets dergelijks. Hoewel je nooit hoort dat een mens 'aangevallen' wordt door herten, was het gewoon eng aan het worden. Op het moment dat ik wilde kuchen, was het al niet meer nodig. Ik voelde achter aan mijn broekspijp iets wat leek op een snuit. AAAAAAAARRRGGGGGGGGHHHHHHHHHH!!!!!!!!!!!! Ik sprong een meter de lucht in onder het uiten van een luide schreeuw. In een fractie van een seconde schoten er allemaal herten langs mij heen, in vliegende vaart en terwijl ik achterom keek zag ik nog net twee honden met de staart tussen de poten een boerenerf op vluchten. Ik wist het meteen. Dat waren de boosdoeners. Terwijl ik daar vol adrenaline de herten lag te observeren beslopen twee erfhonden mij van achter, nieuwsgierig wat die vent daar doet in de berm roken ze aan mijn broek, met alle gevolgen van dien. Het duurde zeker drie minuten voordat ik weer een beetje op adem was. Met een glimlach nam ik waar dat de herten op een meter of vijftig weer rustig aan het grazen waren alsof er niets was gebeurd.