AWD bronst

Afgelopen zaterdag ben ik alleen op pad geweest. Licht getriggerd door de voorkant van het verenigingsblad naar de AWD. Een voorproefje nemen op de ledendag. Nu, jullie gaan het meemaken.

Op deze mooie nazomerdag een wandeling maken door de Amsterdamse Waterleiding duinen is geen straf. Vandaag alleen op pad. Al snel heb ik het pad (met veel hardlopers en wandelaars) verlaten op zoek naar bronsttaferelen van het damwild. Lekker struinen door de duinen. Een gebied met veel hoogteverschillen. Op zich niet verwonderlijk voor duinen. Ook de begroeiing is niet mis te verstaan. Al klauterend en sluipend werk ik me al snel in het zweet. Gelukkig doe ik het niet voor niets. De spanning stijgt bij iedere duin die ik beklim. Zo geruisloos mogelijk speur ik het duinpannetje af. Duintje op, duintje af. Al snel sta ik oog in oog met enkele dambokken. Gebroederlijk naast elkaar. Bronst?



Kijken en bekeken worden

Na deze mooie damherten rustig te hebben bekeken, vervolgde een ieder zijn weg. Ook ik. Het gebied werd al ruiger en ruiger. Vele malen ving ik een glimp op van een wegschietend damhert. Wat zijn die beesten snel en wat zijn die duinen irritant, want weg is ook echt weg. De hoefdieren kennen het gebied beter dan ik. Logisch.......en één troost, ik ken de weg in Ridderkerk beter :)

Dama dama

Bovenop een duintop heb ik mijn krukje uitgestald en heb heerlijk mijn boterham opgegeten. Genietend van het uitzicht. In de verte veel damherten gezien tijdens de maaltijd. Ik had er wel uren kunnen blijven zitten, zeker met dat mooie weer. Toch weer op pad.

Hoezo genieten?

Nu in een deel waar eigenlijk geen doorkomen aan was. Buiten het feit dat de duinen hoger en hoger werden, werd ook de begroeiing dichter en dichter. Ook de doornen waren vrij scherp (getuige mijn armen). De inspanningen werden wel beloond, want ik was getuige van het knörren van een damhert. Yes!!!! Voor het eerst van mijn leven nu ook het bronstgeluid van een damhert mogen horen. Hoewel dit vele malen minder spectaculair is dan die van het edelhert toch een hele belevenis. Zeker omdat het geluid bij het beklimmen van een duinpan steeds dichterbij komt. Het lijkt op het zielig knorren van een zwijn en toch is het weer heel anders. In de ruigte stond daar de bok...... Geweldig. Al snel werd ik opgemerkt. Zonder al teveel haast koos hij het hazenpad.

Onherbergzaam gebied

Datzelfde hazenpad (een overduidelijke wissel) heb ik ook genomen. Hierdoor kwam ik zowaar bij een bronstkuil uit. Interessant om te zien.

Een heuse bronstkuil

Toen was ik door het gestruin en geklauterd mijn orientatie even kwijt. En zoals iedere keer in de AWD was ik verdwaald. De ruimten werden kleiner en kleiner. Gelukkig had ik nog ruim de tijd eer het donker werd. Ik probeerde op mijn gps telefoon het juiste pad te vinden....helaas, geen bereik. Wat nu? De ervaring heeft mij geleerd dat het echt veel moeite kost om de juiste richting op te gaan. Gelukkig scheen de zon uitbundig zodat ik met wat logisch nadenken een vaste richting koos. Ook mijn kompas wees me de juiste weg niet!! Eigenlijk had ik er wel lol in, daar het mij voor de vierde keer overkomt. Dit is het nadeel als je van de paden af mag. Toch bleef ik genieten, want de aantallen liepen hierdoor gestaag op. Geen fotowaardige beelden, maar toch. Soms bewust mijn toestel gelaten voor wat het was om even te genieten van de damherten. Opvallend genoeg geen overig grofwild zoals het ree of een vos.

Roedeltje damherten in de schaduw

Eindelijk.......na een uur!!! niet geweten te hebben waar ik was zag ik een bekend pad. Vermoeid en enigzins opgelucht ben ik verder gegaan. In een open stuk lag nog een roedeltje in de schaduw van een boom. Stap voor stap dichterbij om enkele beelden te maken. Je merkt dat deze dieren wel mensen gewend zijn in hun leefgebied, want ze lieten mij zeer dicht naderen en daardoor kon ik ze mooi aanspreken. Best mooi om deze dieren te observeren. Hele duidelijke verschillen met de edelherten, met name het pluisje onder hun buik is zeer kenmerkend en niet te vergeten de lange staart. Bij dit roedeltje liepen ook enkele jonge spitsers en een damhert met een open gewei (ook jong waarschijnlijk)

Die vent met die hoed komt wel erg dichtbij........

Ook nog een springer kunnen vastleggen. Heel soepeltjes wordt de hindernis genomen. Al met al een mooie dag gehad, met spanning, rust, bronst, natuur en zon. En niet te vergeten de herten.

Op zoek naar een veiliger heenkomen....