maandag 13 oktober 2014

Bronst 2014

De herfst doet zijn intrede op de Veluwe. Langzaam maar zeker beginnen de bomen de herfsttinten aan te nemen. De avonden worden langer en de nachten kouder. Er ligt een prachtige nazomer achter ons met doorgaans hoge temperaturen. De bronst van de edelherten was vroeg dit jaar. Uitgerekend op het moment dat ik voor het eerst vanuit mijn nieuwe woning de bronst mee mocht maken. Heel letterlijk soms. Meer dan eens werd ik (en mijn vrouw) wakker door de burlende edelherten. Doorgaans was het spektakel te beleven aan de voorkant van ons huis op de zogenoemde arena. Maar met een zekere regelmaat werd het indringende geluid van de geliefde viervoeter ook waargenomen van de heikant van ons huis. De mais verschaft een prima dekking. Het tussen de bronst wonen is een zeer groot voorrecht. Binnen een halve minuut stond ik op vrijwel de beste bronstplek van de vrije wildbaan. Meerdere edelherten begeven zich naar de arena om daar de krachten te meten. Diverse malen getuige geweest van kletterende geweien. Wat een kracht klinkt daarin door.

In deze bronsttijd heb ik GEEN foto's kunnen maken. Om twee redenen: erg vaak was het nevelig en erg vaak was ik druk met groepen. Onder de noemer 'grofwild' hebben aardig wat mensen mij weten te vinden om excursies cq. presentaties te geven. Vertellen over je passie en mensen enthousiasmeren over het edelwild ligt mij na aan het hart. In de achterliggende maand heb ik onder meer een natuurpresentatie gegeven op een vakantiegroep, schoolkamp, bejaardenhuis en een avond voor een goed doel (met 200 personen). Daarnaast vier personeelsuitjes met BBQ, huifkartocht en bronst luisteren. Erg leuk, maar wel intensief.

Eén van de groep mocht van erg veel geluk spreken. Dat heb je ook wel nodig als het gaat om wildbeleving! Tijdens de BBQ op het erf van een bevriende boer (midden in het bronstgebied) kwam de jachtopzichter het erf op rijden. Hij was van tevoren door mij op de hoogte gesteld dat ik met een groep in de omgeving was. Hij sprak mij aan met de boodschap dat er een bronstroedel uittrad op 150 meter vanaf de plek waar wij waren. Ondanks dat de zon onder was kregen wij permissie om deze 150 meter te overbruggen en daarna direct terug te gaan. We mochten getuige zijn van een prachtig bronsttafereel, waar een zware bok zijn hindes bijeen dreef, terwijl een jonger hert probeerde indruk te maken op enkele hinden. Het burlen van het plaatshert was (helaas) genoeg om het bijhert te verdrijven. Geweldig om dit te kunnen laten zien aan de groep. We zijn de opzichter dan ookzeer dankbaar!! Maar het geluk kon niet op. Met een goed gevulde maag bezochten we nog enkele bronstplekken. Temidden van twintig andere luisteraars genoten we van de bronst op 100 meter van ons vandaan. Opeens klonk in de bosrand waar wij stonden op korte afstand geritsel. In de eerste instantie dacht ik aan zwijnen, maar plots klonk vanuit het bos een aantal maal een flinke burl. En nog één en nog één. Zo gigantisch dichtbij. Een zeldzaamheid! Wat een topavond had deze groep. Zo zie je maar: om dingen te beleven moet je er gewoon ZIJN!

Verder hebben we traditioneel weer een gezellige bronstnacht achter de rug. Werkelijk op het hoogtepunt van de bronst. Heerlijk genoten en dankzij een nachtkijker hebben we ook nog aardig wat herten kunnen zien. Geen sensatie meegemaakt met politie of boswachters deze keer.
Personeelsuitje op een schitterende locatie

maandag 18 augustus 2014

Zwijnenradar

Hier weer eens een bericht op mijn blog. In de vakantieperiode heb ik zeeën van tijd om op pad te gaan. Dat doe ik dan ook met plezier. Veel morgens en avonden ben ik al dan niet met gasten op pad gegaan om het grove wild te aanschouwen. Erg ver hoef ik niet te gaan, want inmiddels ben ik dusdanig bevoorrecht om aan de bosrand te wonen met de herten en vossen letterlijk op steenworp afstand. Wat een genot. Vele malen zie ik tijden het uitlaten van de hond wild. Genieten met een hoofdletter.
Om nu te zeggen dat de wildervaringen adembenemend zijn is wat overdreven. Zeker op de dagen dat veel toeristen op zoek gaan naar de grote viervoeters, trekt het wild vroeg (of laat) weg. Neemt niet weg dat ik toch mooie dingen gezien en beleefd heb. In de achterliggende weken ben ik ook weer vrij druk geweest met wildpresentaties. Via kerk, vakantieadressen en kampen mag ik regelmatig optreden om mensen enthousiast te maken voor wild. Ook in de komende bronst staan weer enkele excursies gepland. Erg leuk om ook op deze manier bezig te zijn met je hobby.

Een belevenis.
Het gebeurt nogal eens dat we bezoek krijgen van familie of vrienden met kinderen. Na de koffie is het steevast de vraag: gaan we wildkijken? Mijn tegenvraag is dan: wat wil je zien? Herten of zwijnen. Vorige week was het antwoord: zwijnen. Wij in de auto gestapt om zwijnen te kijken bij Niersen. Niet moeilijk, want daar lopen ze iedere avond. Via een prachtige route bereiken we tegen de schemering de place to be. Veel vakantiegangers (60/70?) staan te wachten op het 'wild'. Tja, de echte liefhebbers denken er anders over, maar het zijn in ieder geval zwijnen. Al snel zien we de eerste zwijnen uit de dekking treden. Ze doen zich tegoed aan het vele mais wat gevoerd wordt. Aan de zijlijn staat een faunabeheerder het tafereel te filmen. Kinderen lopen dwars door de schrokkende zwijnen. Enfin, net als de andere avonden verwacht ik er nog veel meer. Ik pak opzichtig mijn telefoon en dan begint het spel. Ik zeg tegen mijn gasten: 'Even op zwijnenradar kijken of er nog meer zwijnen aankomen'.  'Ja, hier is die berk, dan moet daar die dikke beuk staan. Ja, hier staan we goed. Even kijken of er wat te zien is in de omgeving.' In mijn ooghoeken zie ik enkele mensen hun oren spitsen.......elkaar aanstotend en mijn kant op knikken. Nogmaals laat ik de term 'zwijnenradar' vallen en zeg wijzend op mijn scherm tegen mijn (van tevoren ingelichte:)) gasten: 'Kijk eens, er komen er nog aardig wat aan'. Ze bevestigen dat enthousiast. Nog geen twintig seconden later komt er STOMTOEVALLIG een rotte zwijnen uit de richting die ik aanwees. Verbazing, bewondering en ongeloof werd al snel omgezet in het genieten van het Veluws 'wild'.

'Zwijnenradar'
Die mensen geloofden echt dat ik op mijn telefoon de zwijnen kon traceren. Even later hoorde ik de mensen praten over chips en magnetische straling. Het was een groot raadsel hoe ik dat toch kon weten. Vanbinnen bulderde ik van de lach, maar liet deze mensen lekker in hun waan.
Een prachtige ree bij het Tonnetjesdel




 

donderdag 5 juni 2014

De rust.......

Een ieder zal zich erin herkennen als hij zegt dat de tijd vliegt. De tijd lijkt extra hard te gaan als je druk doende bent om naast een drukke baan ook nog bezig te zijn met verbouwen en verhuizen. Mijn hobby en passie is hierdoor helaas tijdelijk verdreven naar de derde plaats. Echter, aan alle hectiek komt eens een eind. Nu is het dan eindelijk zover dat het stof wat is neergedwarreld en we mogen wel zeggen dat we gesetteld zijn op een zeer geweldig plekje. In het buitengebied van Elspeet, zo goed als tegen de bosrand, op de grens van de hei met een uitzicht over gras- en maisland. Tijdens het uitlaten van ons hondje gebeurt het zeer regelmatig dat we tegen wild 'aanlopen'. Of het nu een das, vos of hinden zijn.........het went nooit......zo genieten we en alle tijden daags. We mogen wonen op vierhonderd meter van een vos met jongen.

Heeft mijn hobby dan helemaal geen aandacht gehad? Zeker wel. De achterliggende periode ben ik druk geweest met enkele presentaties, waaronder een nieuwe m veel nieuwe beelden. Ook de komende periode staan er weer een tal presentaties in de agenda.


Hoewel ik geen bijzondere foto's heb, vind ik het toch leuk om een recente belevenis te delen. Het was op een woensdagavond. Ik had een drukke werkdag achter de rug en was het zat. Na de koffie besloot ik nog een rondje wild te doen. Geen zin om te fietsen of lopen, dus ff met de auto. Na enkele mooie ontmoetingen met herten (al dan niet met bastgewei) werd het al te donker om goed te kunnen aanspreken. Ik besloot om via nog een hotspot naar huis te rijden. De volle maan verlichtte de omgeving. Op een heideveldje traden zowaar 30 hinden uit. In het maanlicht waren de silhouetten goed waarneembaar. Ik besloot de auto een stukje verderop te parkeren en uit te stappen. Op mijn buik tijgerde ik naar de rand van het heideveldje. Roerloos bleef ik liggen. Windstil, volle maan. De lugubere roep van de bosuil klonk door de stilte. In het maanlicht zag ik de hinden rustig mijn kant op laveien. In het bosje naast mij ritselde iets.......zowaar een hinde.....twee drie meter afstand. Hier kraakt een takje, daar snuift een hinde, het kauwen van het gras is hoorbaar. De geluiden klonken als het ware overal om mij heen. Ik vond het bijna eng. Dichterbij had ik ze nog nooit gehad en wenste eigenlijk dat ze ook geen stap dichterbij zouden komen. Ik was van plan om mijn aanwezigheid bijna te gaan verraden door te hoesten of iets dergelijks. Hoewel je nooit hoort dat een mens 'aangevallen' wordt door herten, was het gewoon eng aan het worden. Op het moment dat ik wilde kuchen, was het al niet meer nodig. Ik voelde achter aan mijn broekspijp iets wat leek op een snuit. AAAAAAAARRRGGGGGGGGHHHHHHHHHH!!!!!!!!!!!! Ik sprong een meter de lucht in onder het uiten van een luide schreeuw. In een fractie van een seconde schoten er allemaal herten langs mij heen, in vliegende vaart en terwijl ik achterom keek zag ik nog net twee honden met de staart tussen de poten een boerenerf op vluchten. Ik wist het meteen. Dat waren de boosdoeners. Terwijl ik daar vol adrenaline de herten lag te observeren beslopen twee erfhonden mij van achter, nieuwsgierig wat die vent daar doet in de berm roken ze aan mijn broek, met alle gevolgen van dien. Het duurde zeker drie minuten voordat ik weer een beetje op adem was. Met een glimlach nam ik waar dat de herten op een meter of vijftig weer rustig aan het grazen waren alsof er niets was gebeurd.