Bronst van edelherten. Een jaarlijks terugkerend ritueel waar menigeen naar uitziet. De herten in het bijzonder. Aan het einde van de zomer zie je de roedels uiteen vallen, de bronstmanen gaan groeien, de hormonen spel op en her en der klinkt er voorzichtig een burl. De Elspeetse bevolking wordt eveneens bronstig in deze periode, want alle wildminnende Elspeters houden elkaar dagelijks op de hoogte van de actuele stand van zaken. Er bestaat ook een deel van de bevolking van Elspeet die ik niet zozeer als wildminnend, maar meer als bronstminnend kan bestempelen. Wat een volk is er op de been in de bronstperiode. Wel heel erg leuk om te zien dat één van de absolute hotspots zich bevindt excact op de plek waar ze ons huis nu aan het bouwen zijn. Ik hoop ze volgend jaar echt vanuit huis te kunnen zien en horen. Wat een heerlijk vooruitzicht.
Nu heb ik overigens ook niet te klagen, want vanuit de tijdelijke woning waar ik nu zit heb ik de afgelopen bronstperiode ook meerdere malen het burlen mogen horen. Zo ook op een avond. Ik kwam wat laat uit mijn werk en ging direct met de oren gespitst al luisterend de hond uitlaten. Van diverse kanten lieten zware en minder zware herten van zich horen. Een prachtgeluid, maar niet echt bijzonder dichtbij ofzo........totdat er evenals een aantal dagen geleden dicht bij mijn huisje een geburl van jewelste de stilte verbrak. Zo snel en stil als mogelijk vloog ik de tuin in om mijn vrouw die binnen was te alarmeren. Gewapend met nachtkijker en filmcamera gingen we in de tuin staan om te genieten van dit onbeschrijfelijk imposante geluid. En zo dicht bij.......kippevel. Je had het gevoel dat je hem bijna aan kon raken. O ja, de buurvrouw had het nog nooit gehoord. Wij op haar deur geklopt en haar de boodschap doorgegeven dat dit een mooie kans voor haar was om de bronst goed en dichtbij te beleven. Ze kwam, hoewel slaapdronken. Met z'n drieën hebben we enorm genoten. Het zware hert burlde alsof zijn leven ervan afhangt. Prachtig. De dames hielden het voor gezien en ik bleef alleen achter. Met mijn nachtkijker probeerde in een schim te ontwaren, maar zonder maan was het pikdonker. Ik besloot om eens te proberen om terug te burlen (tenslotte was het NK burlen net achter de rug). Nooit geschoten altijd mis. Ik zette mijn handen aan de mond en probeerde het bronstgeluid te imiteren (zonder resultaat). Het geluid leek ook nergens naar moet ik eerlijk bekennen, maar ja, wie hoort het.........?
Nou, wie het gehoord heeft, hebben de avond van hun leven gehad...............
Enkele dagen later kwam de aap uit de mouw toen ik enkele bekenden sprak. Ze wisten opvallend veel details van mijn unieke ervaring. Wat blijkt..........enkele Elspeters hadden het plan opgevat om mij in het ootje te nemen en zaten gewapend met een goede nachtkijker en een CD-speler met versterker op een boomstam in het pikdonkere bos. Een CD met bronstgeluiden galmt door het bos. Ze konden mij door hun nachtkijker prima zien........en horen. Grmpffffffffffffffff. Werkelijk een zeer geslaagde grap! Chapeau voor deze mensen!!
Enkele dagen later tijdens mijn vaste ochtendritueel sta ik perplex: buiten onder de luifel sta ik me onder het genot van een bak koffie en een peuk te scheren. Opeens hoor ik op de bewuste plek in het bos weer een zeer zware en krachtige burl. Het flitst door mijn hoofd.......die gasten zouden toch niet weer (op dit tijdstip: 07.10 uur) in het bos liggen???!!!?? Ik gooi mijn scheerapparaat neer en haast me naar de bosrand. In enkele stappen sta ik oog in oog met een kapitaal hert. Het is de vraag wie er harder schrok; het hert of ik. De ontmoeting was van korte duur, het hert nam de benen.....
Tot slot hieronder een aantal foto's van de daadwerkelijke bronstervaringen. Amsterdamse Waterleidingduinen, vrije wildbaan en Nationaal Park de Hoge Veluwe
