Tegenvaller....

Lang heb ik nagedacht over wat ik zou schrijven. Diep in mijn hart overheerst een teleurgestelde teneur. Diep in mijn hart wil ik nu gaan klagen, maar wat schiet ik ermee op. Ik kan mijn tijd beter besteden door een realistische weergave te geven van mijn wildervaringen. De achterliggende tijd vele malen er op uit getrokken om wild te spotten. Op vele manieren, met vele personen, onder vele barre omstandigheden. Nee, de zomer is niet wat menig mens dacht dat die zijn zou. Toch maar niet klagen. Al met al heb ik vrij veel herten gezien. iets dat niet voor iedereen is weggelegd. Diverse malen mensen gesproken in het veld die niets gezien hadden. Dit is mij slechts eenmaal overkomen. Laat ik beginnen met mijn grootste blunder......... Ik moest wat moed bij elkaar verzamelen om het bos in te trekken. eigenlijk had ik met mezelf afgesproken om niet te gaan. De regen kwam met bakken uit de hemel. Toch de stoute schoenen, of beter  gezegd laarzen aangetrokken. Niet onverdienstelijk. Al spoedig ontdekten we, ja er waren nog twee lotgenoten gek genoeg om zich nat te laten regenen, een mooi roedel, Laveiend schenen ze geen last te hebben van de regen. Wel van ons, zo leek het. Al spoedig werden we opemerkt, maar we bleven goed in de dekking LIGGEN (zeiknatte varens). Rustig gingen ze verder met grazen. Een paar aardige foto's kunnen maken. Later op deze toch kwamen we weer een roedeltje tegen. Ook nu probeerden we èèn te worden met de omgeving en gingen de dekking wat in. Het roedeltje liep rustig verder. Prachtig, maar vanwege de regen te donker om foto's te maken. Al genietend van het roedel verlaten zes dassen hun burcht. Nog geen vijf meter bij mij vandaan. Mooi om te zien. Kort daarna zie ik voor mij in het gras een donker laag dier. Ik geloof mijn ogen niet, kijk nog eens goed en zie daar een dag op ongeveer drie meter afstand naar mij kijken. Wat een mooi dier!! Voor een foto was het te donker, helaas. NEE, NATUURLIJK NIET, OP ZO'N AFSTAND KAN JE MET GEMAK FLITSEN!!!!!!!!!!!! Das pech, das weg. Heel jammer en gewoon lomp.

Wat me opviel was dat er weinig bokken te zien waren de laatste dagen. Ook vond ik de hinden behoorlijk schuw. Een drukte in het bos is daar wellicht de oorzaak van. Toeristen en jagers. Veel afschot. Tja, het is nodig. Daarnaast valt het niet mee om mooie foto's te maken. Of te donker, of te ver, of er staat een boom voor (grote kans in het bos). Daarom heb ik samen met collegablogger Leo (wildervaringern.blogspot.com) een keer gepost. Met camouflagenet, fotocamera en videocamera een mooi strategisch plekje opgezocht. Wachten tot de herten voor de lens kwamen. Nada, noppes en regendruppels. Weer kleddernat geregend, geen staart gezien. Dan zakt de moed je wel wat in de schoenen. Toch door blijven gaan. Iedere hobby heeft z'n ups en downs. Ik hoop dat het volgende maand 'goed'  gemaakt wordt. Wat zeur ik toch. Ik mag niet vergeten dat ik vrijwel iedere keer wat zag.

Een ander bijzonder moment. Op een morgen weer op pad. Zowaar, direct van de camping af stonden er enkele bokken, niet ver van de weg. Het was nog te donker voor een foto. Kijker op de neus en genieten maar. Van mensen moesten de herten niet veel hebben en besloten ze het nabijgelegen maisveld op te zoeken. Eèn van herten ging door een soort greppel, de ander besloot over een landbouwtoegangshek te springen. Echter, dit hek was nog eens verhoogd met schrikdraad tegen de herten. Daar had Hubertus niet op gerekend. Met luid geraas ging het stroomdraad aan flarden en het hert was uit balans gebracht in zijn sprong waardoor het op z'n plaat ging.......onvoorstelbaar. Even dacht ik dat z'n gewei afbrak, zo'n klap. Gelukkig krabbelde hij weer op en vervolgde zijn pad.

Deze week volgt er meer. Ik heb toch heel wat te schrijven zo blijkt..... Ook volgen er meer foto's.