Troosteloos?

Omdat ik vanmorgen de moed niet kon opbrengen om mijn bed te verlaten voor een wildtocht, ben ik vanmiddag maar gegaan. Ik was van plan het Kroondomein te bezoeken, omdat daar de dagkans het grootst is. Gehuld in mijn groene pakkie met camera en verrekijker om de hals begon ik de voettocht, niet wetende waar hij eindigen zal. Er leek weinig te beleven. Het was erg nat in het bos. Een grijze lucht liet zo nu en dan wat vocht los. Regen kan je het niet noemen, maar een luchtvochtgheidsgehalte van 98% komt in de buurt. Toch geniet ik weer met volle teugen van de winterslaap in de natuur.

Alleen de typische wintergasten/vogels laten zich horen. Twiep, twiep, twiep klinkt het vanuit een mezenkeel.Een specht hakt of zijn leven ervan afhangt. Wat klinkt dat mooi in het verder doodstille bos. Een groep goudhaantjes springt van tak op tak van een jong dennen bos. Er zijn zat verse prenten te zien ik dwaal steeds dieper in het bos. Geen enkel geluid, dan het zachte ruisen van de naaldbomen. Wat heeft onze koningin een geweldig mooie tuin!!

Niet veel later stuit ik op een rustig laveiend roedeltje kaalwild. Wat zijn ze donker... Omdat er weinig beschutting is in het winterbos kunnen zij mij zien, mar ik hen. Ik posteer mij om een foto te maken en druk af zonder de verwacht5ing te hebben dat de foto lukt. Er zitten nog zoveel takken voor. Wonderbaarlijk genoeg lukken de foto's. Wat een toestel!! (Sluikreclame: Canon power shot sx 40 HS)

Een klein half uurtje later zie ik beweging in een halfopen (naald)bosgebied. Ik ga door mijn knieen en wacht op wat komen gaat. Een rotte vakens maakt zich los uit de dekking. Ze hebben mij gezien!! Met een beetje geluk steken ze het pad over waarik loop. Filmen, dacht ik. Zie het resultaat.

Heuvel op heuvel af, paadje links, paadje rechts. Ik dacht ongeveer te weten waar ik was, totdat mijn richtingsgevoel wat anders zei dan mijn orientatiegevoel. Al dwalend zocht ik naar herkenningspunten in het gebied. Ik hoopte dat mijn richtinggevoel juist was, want ik dwaalde nog steeds in het stille bos. Uiteindelijk kwam ik op een grindpad. Richtingsgevoel was dus goed, want nu wist ik zeker waar ik was......voorbij de Hoge Duvel. Een mountainbiker bevestigde dat. Poeh......wat een stuk nog om naar Mennorode te lopen.